[ Pobierz całość w formacie PDF ]
rezydowali tam królowie Rheged, z których jeden miał na imię Arthwys, ale był on
prawnukiem Coela Hena ("Starego"), założyciela rodu Ludzi Północy. Arthwys prowadził
długotrwałą wojnę graniczną z Piktami przed Arturem, z którym nic go jednak nie łączyło.
Warto zauważyć, że swoje teorie umiejscawiające Artura w Szkocji doktor Goodrich buduje
na podstawie dzieł W. F. Skene'a (1809-1892), wielkiego szkockiego patrioty. Nic też
dziwnego, że Skene bardzo pragnął, aby jego bohater Artur był Szkotem. Jednak informacje
podawane przez Skene'a zostały podważone i nie można ich uważać za wiarygodne. Trzeba
też stwierdzić, że do poparcia swych teorii doktor Goodrich częściej wykorzystuje materiały
literackie niż historyczne.
Martin Keatman i Graham Phillips
W książce King Arthur - the True Story (Prawdziwa historia króla Artura, 1992) Martin
Keatman i Graham Phillips utożsamiają Artura z Owainem Danwynem ("Białozębym"),
władcą maleńkiego księstewka Rhos, i twierdzą, że panował on w Gwyneddzie i Powys od
488 roku do śmierci, którą poniósł w bitwie pod Camlanem w 519 roku.
Teoria ta wydaje się wysoce nieprawdopodobna już na pierwszy rzut oka i dowodzi braku
wiedzy zarówno geograficznej, jak i historycznej, a szczególnie genealogii.
Owain Danwyn, syn Einiona Yrtha ("Porywczego") i wnuk Cuneddy Wlediga ("Cesarza"),
był księciem Rhos, kiedy jego starszy brat Cadwallon Lawhir ("Długoręki") panował w
Gwyneddzie, a Cyngeri Glodrydd ("Sławny") w Powys. Owain Danwyn zginął około 517
roku z ręki słynnego syna Cadwallona Maelgwyna Hira (Wysokiego) w trakcie sporu o
dziedzictwo w królestwie Gwyneddu. Nie ma absolutnie żadnych dowodów historycznych
potwierdzających teorię, że Owain bądz jego syn Cynlas kiedykolwiek panowali w Powys.
Cunedda Wledig
l Einion Yrth
l l
Cadwallon Lawhir Owain Danwyn
l l Maelgwyn Hir Cynlas
Martin Keatman i Graham Phillips opierają swoje hipotezy na informacji podanej przez
Gildasa, że syn Owaina Cynlas powoził rydwanem w fortecy Niedzwiedzia (Dinarth) w
księstwie Rhos, jednak błędnie zakładają, że owym Niedzwiedziem był Owain Danwyn. W
najnowszym przekładzie Micheala Winterbottoma z łaciny fragment ów brzmi: "ty,
Niedzwiedziu, woznico rydwanu fortecy Niedzwiedzia". Gildas zwraca się, więc do Cynlasa,
a nie do jego ojca Owaina Danwyna. Przydomek "Niedzwiedz", pochodzący od celtyckiego
boga-niedzwiedzia, nadawano wielkim wodzom, co jednak nie oznacza, że Owain lub jego
syn Cynlas mógł być królem Arturem.1
Martin Keatman i Graham Phillips twierdzą również, że Owain Danwyn rządził w Powys z
Yiroconium (Wroxeter). Tymczasem genealogia Powys bardzo się różni od genealogii
Gwyneddu. Pierwszym królem Gwyneddu był Cadell Ddyrnl-lug ("Lśniąca Rękojeść"), syn
Cateyrna i wnuk Gwrtheyrna Gwrtheneu (Yortigerna "Chudego"). Zatem królowie Powys
wywodzili się od niesławnego Yortigerna, królowie Gwyneddu pochodzili od wielkiego
Cuneddy Wlediga. Po Cadellu na tron wstąpił jego syn Cyngen Glodrydd ("Sławny"), który
rzeczywiście mieszkał w Yiroconium, podobnie jak jego syn i następca Brochwel Ysgythrog
("Zębaty"). Ze wszystkich istniejących zródeł historycznych wynika, że dopiero po śmierci, w
586 roku, Rhuna Hira ("Wysokiego"), nieślubnego syna Maelgwyna Powys zastąpił
Gwynedd, stając się najważniejszym państwem Walii. Królem tego państwa został syn
Brochwela Cynan Garwyn ("Białe Drzewce"). Nie istnieją żadne dowody potwierdzające
hipotezę, że Owain Dannwyn lub jego syn i następca Cynlas, drugorzędni książęta Rhos,
panowali w Powys i zamieszkiwali w Yiroconium.
Keatman i Phillips piszą, że Owain Danwyn został pochowany w Berth koło Baschurch w
Shropshire. Władcą, który najprawdopodobniej tam spoczywa, jest wielki Cynddylan
Jasnowłosy, książę Powys i pan Dogfeilingu, który mieszkał w Pengwern koło Baschurch aż
do śmierci w 656 roku.
Autorzy Prawdziwej historii... dwukrotnie umiejscawiają prowincję Erging w królestwie
Powys. Nie można się z tym zgodzić. Erging znajduje się na terenie obecnego hrabstwa
Herefordshire i zostało anektowane przez Meuriga, króla Morgannwgu i Gwentu, ojca króla
Artura. Keatman i Phillips podają, że Marek Conomorus pochodził z dynastii Gwyneddu, a
tymczasem historycy już dawno ustalili, że był on księciem Glamorganu, synem Meirchiona
Yesanusa (Marcjanusa "Szalonego"). Próbują też sugerować, że Marek Conomorus był
arcywrogiem Artura Medrautem. To również należy wykluczyć. Udowodniliśmy, że Medraut
był synem Cawdrafa i wnukiem Caradoga Freichfrasa ("Mocne Ramię"); wszyscy oni
pochodzili z Gwentu.
Keatman i Phillips zatytułowali swoją książkę Prawdziwa historia króla Artura, lecz
nadużywanie słów "możliwe" i "prawdopodobnie", wskazuje, że sami nie są pewni tego, co
piszą.
Podsumowanie
Legendę Camelotu pisaliśmy z myślą o tym, że udało nam się ustalić, kim był Artur i gdzie
leżało jego królestwo. Kluczem do rozwiązania tej niezwykłej zagadki jest fakt, że książęta
Glamorganu i Gwentu w V wieku panowali nie tylko w południowej Walii, ale także w
Kornwalii i Bretanii. Tereny te znalazły się pod władzą Artura i właśnie tam najsilniej
utrwaliła się pamięć o nim.
To smutne, że większość mieszkańców Walii i Bretanii nie zdaje sobie sprawy z
historycznych związków tych krajów. Szczególnie ważne jest, że w V i VI wieku znaczna
liczba emigrantów z Gwentu i Glamorganu osiedliła się w Bretanii i nazwała swoją nową
ojczyznę Leon od Caerleonu w Gwencie. Fakt, iż Caerleon, Cernyw i Gelliwig w Gwencie
mają swoje odpowiedniki w Kornwalii i Bretanii, wprowadził w błąd niejednego tropiciela
Artura.
Wielu współczesnych Arturowi w obawie przed Saksonami i zarazą osiedliło się w Bretanii,
trudno się, więc dziwić, że i on poszedł w ich ślady. Byli to ludzie z królewskich rodów,
którzy wznosili kościoły i klasztory. W miejscach tych nadal pamięta się ich imiona i
pochodzenie.
W XII wieku legenda Artura wraz z wiarą w jego "powrót" była już dobrze zakorzeniona w
Bretanii. Wydaje się, że to właśnie od Bretończyków, a nie od Walijczyków Normanowie
usłyszeli po raz pierwszy o Arturze. Nie wolno jednak zapominać, że legendy owe narodziły
[ Pobierz całość w formacie PDF ]