[ Pobierz całość w formacie PDF ]
i powtarzana będzie informacja o zwycięstwie nad nimi.
Lecz wśród tej powszechnej radości wydarzy się coś nieoczekiwanego. Obj Jana 11:11 mówi,
że po upływie trzech i pół dnia wstąpi w nich duch żywota od Boga i - na oczach całego świata -
staną na swoje nogi. Na oglądających to padnie strach. To będzie szok! Ludzie, uradowani
zwycięstwem nad nimi, nie zdążą zgasić uśmiechu radości na swoich ustach, gdy nagle rozlegnie
się głos z nieba wzywający tych dwóch świadków - wstąpcie tutaj! (w. 11 i 12) Na oczach
przerażonych ludzi, ich nieprzyjaciół, świadkowie ci wstąpią do nieba.
To dowodzi, że Bóg jest zawsze i w każdej sytuacji triumfatorem, że do niego należy ostatnie
słowo. Warto więc zaufać takiemu Bogu. Jeżeli teraz, póki jeszcze trwa czas łaski, człowiek odda
swoje życie Jezusowi, będzie zbawiony i uniknie tych wszystkich okropności które dziać się będą
w czasie wielkiego ucisku. Bóg przecież chce, aby każdy człowiek był zbawiony. Wystarczy tylko
aby każdy człowiek wyraził swoją wolę, a zbawienie stanie się faktem. Cieszyłbym się, aby jeszcze
wielu ludzi mogło tego dostąpić.
Oczywiście przedstawiona tu próba wyjaśnienia tajemnicy dwóch apokaliptycznych świadków
jest tylko jedną z wielu teorii na ten temat.
ZRZUCENIE SZATANA
(Ap 12:7-10)
Na temat szatana istnieją różne hipotezy, ale trzy są najczęściej spotykane: Pierwsza zakłada,
że szatan w ogóle nie istnieje, że jest to tylko mityczna lub poetycka próba wyjaśnienia problemu
zła. Teoria ta zrodziła się w latach 40 naszego stulecia. Przyjmuje się ona szczególnie w kołach
naukowych, wśród intelektualistów, którzy uważają, że w dobie podboju kosmosu, rozwoju
elektroniki i telewizji naiwnością jest wierzenie w istnienie diabła. Szczególnie zdumiewające jest
to, że spotyka się ten pogląd głównie w krajach chrześcijańskich a więc tam, gdzie winno się
oczekiwać wiary w to, co twierdzi Pismo Święte.
Islam, hinduizm i inne niechrześcijańskie religie nie tylko uznają byt szatana, ale gdzieniegdzie
nawet niewolniczo oddają mu cześć.
Druga hipoteza zakłada, że diabeł zawsze istniał, że jest istotą bez początku i bez końca.
Wierzenie takie sugeruje, jakoby szatan był co najmniej równy Bogu, a niektórzy naiwnie wierzą
nawet w jego ostateczny triumf. Hipoteza ta eksponowana jest szczególnie w kręgach satanistów.
Trzecia hipoteza twierdzi, że diabeł był jednym ze stworzeń Bożych, duchem o niezwykłych
predyspozycjach. Na samym początku był „cherubem” (Ez 28:14), „synem jutrzenki” (Iz 14:12).
Jednak z powodu pychy i zarozumiałości został pozbawiony wszystkich godności a nawet
wyrzucony z nieba (Ez 28:13-17; Iz 14:13-15). Prawdziwość tej teorii potwierdza nawet sam Pan
Jezus mówiąc: „...widziałem szatana spadającego z nieba jak błyskawica” (Łk 10:18). Od tego
momentu rozsiadł się on „na powietrzu” w „okręgach niebieskich” (Ef 2:2; 6:10-12; Hi 1:6).
I choć moc jego, przez rozsądnie traktujących Biblię, nie może być kwestionowana, to jednak
jest ograniczona. Jest on tylko stworzeniem i w ostatecznym rozrachunku podlega sądom Bożym.
Co widzimy na przykładzie patriarchy Hioba a także na przykładzie wydarzeń, które omawiamy.
Po wiekach rezydowania „na powietrzu” został stamtąd strącony na ziemię. Nie na tym kończy się
jednak jego epopeja, ale dalsze jej rozdziały omówimy później, przy okazji omawiania innych
wydarzeń.
Nie koniec także na tym kolejnych wydarzeń okresu wielkiego ucisku. To, czym teraz się
zajmiemy, opisane jest w 17 rozdziale Apokalipsy.
POTĘPIENIE WIELKIEJ NIERZĄDNICY
(Ap 17)
Trzeba przyznać, że rozdział ten ciągle rodzi wiele kontrowersji. Niektórzy, posuwając się
nieostrożnie i za daleko, gotowi są uważać a nawet wymieniać z nazwy niektóre kościoły, które
według nich stanowić będą nierządnicę. Uważam to stanowisko za przejaw krytykanctwa
i wpadanie w niebezpieczny stan, stan osądzania,co oczywiście jest sprzeczne z duchem Pisma
Świętego (Mt 7:1).
Dlatego rzeczą konieczną staje się ostrożne podejście do opisów zawartych w treści tego
rozdziału. Wielka nierządnica przedstawiona jest jako kobieta, która rozsiadła się nad wielu
wodami, a co oznaczają wody wyjaśnia wiersz 15 tego samego rozdziału: „...ludy i tłumy, i narody,
i języki”. Wnioskuje się na podstawie tego, że - będzie ona miała wpływ na wiele narodowości
na całym świecie.
W Obj 17:2 powiedziane jest, że z tą kobietą uprawiali nierząd królowie i wielu mieszkańców
ziemi. Wiersz trzeci mówi z kolei, że kobieta ta siedzi na czerwonym zwierzęciu. To czerwone
zwierzę symbolizuje bestię, antychrysta.
Wielka nierządnica - nazwana jest w 17 rozdziale Obj Jana czterema imionami. Po pierwsze,
nazwana jest „wielką wszetecznicą” (w.l), ale nie tylko - nazwana jest także „matką płodzącą
[ Pobierz całość w formacie PDF ]